Ольокансир

Ольокансир (рушла Алёхино) Когоӓнгӹр (Кого Йынгышкы йоген пыра) ӓнгӹр лишнӹ вӓрлӓнӓ. Йоласал гӹц 5 уштыш. Сола лӹм тишкӹ пӹтӓришӹ ӹлӓш толшы эдем лӹм «Ольока» дӓ «сир» шамаквлӓ гӹц лин.

Истори

Сола гишӓн документвлӓштӹ пӹтӓришӹ гӓнӓ 1859-шӹ ин сирӹмӹ. Сола халык первишен мӱлӓндӹ пӓшӓм ӹштен дӓ вольыкым анжен. Ӓтя-ӓвӓвлӓ ӹшке тетявлӓштӹлӓн пӓлӹмӓшӹм пуаш цацен. 1867-шӹ ин кырык мары йӹлмӹшкӹ икманяр псаломым сӓрӹшӹ грамотан хресӓнь Тимофей Фёдорович Алёхин сола тетявлӓм Фёдор Ефимовын пӧртӹштӹжӹ тымдаш тӹнгӓлӹн. Ти школыш пашкуды солавлӓ гӹцӹнӓт тетявлӓ каштыныт, цилӓжы 23 тетя тыменьӹн. Вараракшы нӹнӹ Пистерлӓ школышты пӓлӹмӓшӹм погенӹт. Кого Вырсышты ти сола гӹц 9 эдем кредӓлӹн, иктӹ колен, кӓндӓкшӹнжӹ токышты пӧртӹлӹнӹт. Тидӹ: сержант Владимир Михайлович Алёхин, старшина Алекс Ефремович Петров, рядовой Николай Кириллович васильев дӓ молат.

Ӹлӹзӹ шот

1859-шӹ и - 5 кудывичӹ (15 пӱэргӹ дӓ 17 ӹдӹрӓмӓш);
1919-шӹ и — 13 кудывичӹ, 56 эдем (24 пӱэргӹ дӓ 32 ӹдӹрӓмӓш);
2001-шӹ и — 7 кудывичӹ, 12 эдем (4 пӱэргӹ дӓ 8 ӹдӹрӓмӓш).